Lieve J,
Begint het bij jullie ook al voorjaar te worden? Na die heel natte winter met al die natte rokzomen en doorweekte schoenen hebben jullie een zonnige lente echt verdiend, vind ik. Maar wees dit voorjaar wel een beetje op je hoede …
Het zou zomaar kunnen dat de jou bekende en vertrouwde plaatsen, zoals Chawton, Alton en Steventon, om er maar een paar te noemen, overspoeld worden door vreemdelingen. In de meeste gevallen zullen het Nederlanders zijn, maar wellicht ook enkele Vlamingen. Je herkent ze aan hun lompe maar comfortabele schoenen, en aan hun praktische kleding, zoals regenjassen, fleecevesten en (afrits)broeken. Het kan echter ook zijn dat ze zich voordoen als buurtgenoten. Ze doen dan erg hun best om er net zo uit te zien als jij en je familie. Maar laat je niet voor de gek houden!
Al deze vreemdelingen zullen in hun hand of tas een exemplaar hebben van hetzelfde boek. Op het omslag prijkt een afbeelding van een landhuis. En in de titel is jouw naam opgenomen: Het Engeland van Jane Austen. De schrijfster van dit boek is een Nederlandse vrouw die je waarschijnlijk vorig jaar wel ergens hebt zien rondhangen. Karin heet ze. Karin Quint. Blond haar, slank, vlotte bril, mooie lach en een zeer nieuwsgierig karakter.
Weet je nog dat je me vorig jaar schreef dat je het gevoel had dat je werd gevolgd door iemand in een rood rijtuig? Iedereen zei toen dat je je aanstelde, maar ik weet inmiddels dat je gelijk had. Die Quint is je overal gevolgd. Minutieus heeft ze je hele handel en wandel in kaart gebracht en gepubliceerd. Je zult niet kunnen ontkomen aan haar volgelingen. Niet bij E in Kent. En ook niet bij H in Londen. Ze kennen al je verblijfplaatsen.
Maar als je nu toch rustig wilt schrijven zonder al die pottenkijkers, dan kun je het beste samen met C naar het vasteland komen. Zoek een lekker rustig huisje op het platteland, of duik onder in een grote stad. Daar zal niemand je zoeken.
Lieve groet,
A
Anke Werker en Rick de Haas
‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’
Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.
Inderdaad Frouckje, ik had het op facebook ook voorgesteld, Zullen we hier samen werk van maken?
Ge-wel-dig! Deze moet op een t-shirt! Serieus!
Echt de leukste Lieve J ooit en de tekening is geweldig.
Hahahaha….. dit is echt weer zo leuk geschreven en getekend. Complimenten voor jullie beiden. Ik geniet iedere keer weer van Lieve J. En ik hoop dat jullie nog heel lang doorgaan. Nu even bedenken hoe ik zo onopvallend mogelijk de plekken ga bezoeken die Karin heeft beschreven. Ik heb mijn kledingkast opgetrokken en kwam tot de conclusie dat echt alles “fout” is wat er hangt. Graag advies hoe ik onopvallend door het Engeland van Jane kan reizen.
Met vriendelijke groet
Maria
Karen, wat een eer dat je onze column hebt vertaald. Over het algemeen ontstaan de ideeën voor een brief vanzelf, maar dit was echt een inkoppertje. Karin heeft zo’n fantastische reisgids gemaakt. Het platteland van Engeland zal weldra overspoeld worden met Nederlandse toeristen! 🙂
Anke en Rick, wat een GEWELDIGE kolom ter ere van het boek van Karin. Het is echt mijn favoriete ‘Lieve J’ ooit (en het is niet makkelijk dat een boven uit steekt van de anderen – ze zijn allemaal zo goed)! Ik vond het zo leuk dat ik een engelse vertaling heb gemaakt (is mijn vaak) en op Facebook gezet (met vermelding van jullie namen, natuurlijk). Mochten jullie een kopie daarvan willen hebben, heb ik het woord document aan Karin gestuurd die het aan jullie kan mailen. Petje af voor een verassing die zowel hartsikke leuk als apropos is.