Lieve J,

Het begint te schemeren. Over een uur begint het gewone leven. Ik kon niet slapen en ben maar uit bed gegaan. Hoewel het huis in diepe rust is, zijn er toch allemaal geluiden. De verwarming die tikt, de wind in de bomen, een zacht gesnurk van mijn lief. Helemaal stil is het hier nooit.

Ken je het concept stiltecoupé? De spoorwegen hier hebben het ingevoerd in intercity’s, zodat mensen ongestoord kunnen lezen of werken. Of een dutje doen. Vorige week zat ik in een stiltecoupé. Aanvankelijk had ik het niet door. Ik was blij dat ik een zitplek had, zodat ik kon werken. Ik had helemaal geen aandacht voor mijn omgeving. Een man voor me wees de meisjes in het zitje naast me erop dat ze in een stiltecoupé zaten. Hij vroeg vriendelijk of ze stil wilden zijn.

Daarna was het niet stil meer. De meisjes begonnen te giechelen en hard te fluisteren en vooral hun verontwaardiging kenbaar te maken. Wie dacht die man wel dat hij was, om hun zo de les te lezen! Weg concentratie. De sfeer was om te snijden.

Mijn getik op de toetsen klinkt nu al oorverdovend!

Is het je weleens opgevallen dat hard fluisteren indringender klinkt dan gewoon praten? En wat een geluiden zijn er de hele dag: scheurende motoren, krakende fietsen, mensen die luid telefonerend over straat gaan (waarbij ik eerst altijd denk dat ze in zichzelf lopen te praten), muziek, vogels, de wind. Gevraagd en ongevraagd zijn ze er. Niet erg, ik vraag me vooral af hoe het zal zijn als het echt helemaal stil is. Wanneer er werkelijk geen enkel geluid klinkt. Ik denk dat ik me dan niet meer durf te bewegen. Mijn getik op de toetsen klinkt nu al oorverdovend!

Kortom, laat er geluid zijn. Met een volumeknop. Of oordopjes. Of een stiltecoupé. Dan kunnen we het zelf doseren.

Bedankt voor je uitnodiging trouwens. Ik kijk uit naar alle festiviteiten rondom je boek!

Lieve groet,
A

Anke Werker en Rick de Haas


‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’
Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.