Lieve J,

Het lijkt eindelijk echt voorjaar te worden. Het buitenleven begint weer. Tijd om iets te doen aan het wintervet! Probeer je voor te stellen hoe dat eraan toegaat.

Een vrouw op een stellage waarmee ze kan doen alsof ze hardloopt. En dan, een vrouw op een apparaat dat het doet voorkomen alsof ze de trap op loopt. En, nog een, een vrouw op een toestel dat de beweging nabootst die je maakt tijdens het roeien van een boot. Alle drie hebben ze een rood hoofd van de inspanning. Het is namelijk hard werken. Ze komen geen meter vooruit, maar toch leggen ze op hun plaats een flinke afstand af. Het zweet loopt in straaltjes langs hun lichaam. Ze dragen strakke kleding die genadeloos alle zwakke punten van hun lijf benadrukt. Ze halen hijgend adem. Wat zeg ik, soms happen ze zelfs naar adem.

Dit is geen verzinsel, hoe gek het ook mag klinken. Ik was gisteren nog getuige van een dergelijk schouwspel. Sterker nog, ik was een van die drie vrouwen. Iedere week onderga ik deze routine ten minste een keer. Om voldoende lichaamsbeweging te krijgen. Het is niet erg als het je verbeelding te boven gaat. Met enige jaloezie dacht ik gisteren aan je, toen ik aan de tweede helft van mijn loopprogramma begon.

Dit soort zotheid gaat aan jou voorbij. Bij jou op het platteland krijg je genoeg beweging in de buitenlucht. Hoe vaak schrijf je niet over de wandelingen die je hebt gemaakt. Lekker even een frisse neus halen. En natuurlijk loop jij ook hele afstanden omdat het een doel dient. Je wandelt een paar kilometer om bij iemand op bezoek te gaan. Of om een brief te posten. Of om een boek te lenen.

Jouw tochtjes zijn functioneel en ze zorgen er tegelijkertijd voor dat je fit blijft. Laat ik daar iets van leren, voor ik de volgende keer weer met de auto naar de sportschool rijd. Ik zou er op meerdere fronten mijn voordeel mee kunnen doen. Immers, geen duur abonnement meer om mijn oefeningen te mogen doen. Geen situaties meer die een dame onwaardig zijn, zoals bezwete – en onflatteuze! – kleding en happen naar lucht. Geen nutteloze afstanden afleggen, maar doelmatig naar iets toe stappen. Dat wordt pas genieten van het voorjaar!

Lieve groetjes, ook voor C,
A

‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’

Anke Werker

Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.