Lieve J,

Vandaag zat je patroon bij de post. Lief dat je het hebt opgestuurd, maar helaas kwam het te laat voor het feest. Gelukkig heb ik in mijn kast nog een jurk gevonden waarvan ik het bestaan was vergeten. Stond schitterend bij de nieuwe schoenen. Ik kreeg van verschillende mensen complimenten. (En zeg nou niet dat het decadent is om het bestaan van kledingstukken te vergeten. Ik kon er echt niets aan doen. Er was een nieuw vest bovenop gekomen. En nog een trui. En nog een …)

Mijn vader heeft een nieuwe hobby. Je weet dat hij al een paar jaar met pensioen is, toch? Hij is nog vrij jong overigens, maar mannen die het land hebben gediend mogen nu eenmaal eerder van hun rust genieten. Alhoewel, rust? Nu is hij huisman, boekhandelaar en oppas-opa. Allemaal op parttimebasis, dat wel. En ieder uurtje dat hij nog overheeft, stopt hij sinds kort in de nieuwe bezigheid: onze stamboom uitzoeken.

Reden genoeg om te denken dat afkomst niets, of in elk geval niet alles, zegt over wie je bent.

Het lijkt wel of hij er helemaal aan verslaafd is. Telkens als hij een volgende generatie terug in de tijd ontdekt, is hij in de gloria. ‘We zijn nakomelingen van Karel de Grote!’ liet hij me gisteren weten. Ik hield de telefoon tussen schouder en kin geklemd terwijl ik een ui stond te snipperen. De kinderen zaten te tekenen aan tafel. De jongste vertelde net over de boekenbeurt die haar klasgenoot Bas had gehouden. Mijn antwoord was een wat afwezig ‘O leuk, pap’. Niet enthousiast genoeg uiteraard, besef ik nu. Want het is erg interessant om te weten wie je voorouders waren.

Of het nu onderdeel is van wie je bent, of juist meer kleur geeft aan de identiteit die je toch al hebt, het maakt in elk geval je geschiedenis persoonlijk. Ik wist al dat een van mijn overgrootvaders vuilnisman was en een andere boer. Maar misschien ben ik ook wel verre familie van Aletta Jacobs of William Shakespeare. Alleen, wat nou als blijkt dat een van mijn voorvaderen slavenhandelaar was, of dat er een verband is met Hitler? Reden genoeg om te denken dat afkomst niets, of in elk geval niet alles, zegt over wie je bent.

Trouwens, het is ook leuk om na te denken over toekomstige generaties. Hoe zullen zij terugkijken op hun connectie met ons? Misschien komen er ooit mensen die heel graag afstammelingen van ons willen zijn. Zo hoorde ik laatst het verhaal van een burgermeisje dat met een prins trouwde. Er was meteen iemand die zei te kunnen bewijzen dat de nieuwbakken prinses in de zoveelste lijn verbonden was met een beroemde schrijfster. Geloof me, het is echt waar! Al is het wel wat vergezocht natuurlijk. Maar vermakelijk!

Liefs,
A

Anke Werker en Rick de Haas


‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’
Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.