Door Jantine Schimmel

Mijn eerste ervaring met een Jane Austen verfilming was helaas niet P&P 1995, maar die van tien jaar later. Oke, ik ergerde me wat aan het snelle, binnensmondse gepraat van Keira, maar ik vond het verhaal wel er mooi. Toen een vriendin me bijna dwong om Jane Austens boeken te kopen door haar enthousiaste verhalen, was een verslaving geboren, en wilde ik alleen maar meer weten over Jane, haar leven, haar boeken, en de verfilmingen daarvan. Want al snel kwam ik er achter dat er veel meer films te zien waren dan die ene die ik kende.

Ergens op mijn verlanglijstje kwam dus P&P 1995. Of in ieder geval: die film een keer gezien hebben. Dat laatste gebeurde ook, tijdens een meeting van het forum, bij lid Karenlee. Welke meeting weet ik niet meer, volgens mij de tweede.

Al snel kwam ik er achter dat er veel meer films te zien waren dan die ene die ik kende.

En of het nu was omdat de film echt zo veel beter is, of omdat ik tussen mensen zat die allemaal enthousiast waren: ik was weer verkocht. Ondertussen had ik het boek ook al gelezen, meerdere keren zelfs, en deze verfilming paste bij het beeld dat ik van het boek had. Lizzy had nog steeds een eigen wil en mening, maar was rustig en dromerig. En dan was er natuurlijk mr. Darcy, hoe kon ik me ooit een andere mr. Darcy voorgesteld hebben? Waarom Colin Firth deze rol zo goed vertolkt kan ik niet eens benoemen, maar in mijn beleving ‘is het gewoon zo’.
De verfilming zelf staat nog steeds op mijn verlanglijstje. En die gaat er ook wel komen, ooit. Want ik wil hem zeker nog eens terug zien.