Deze inzending voor onze Emma-schrijfwedstrijd is geschreven door Silvia Bonsema
Emma Knightley staarde in de spiegel, een geheimzinnige glimlach speelde om haar lippen. Ze wist iets dat niemand anders wist en dat voelt toch wel HEEL speciaal. Haar man tikte haar aan. “Liefste, onze gasten zijn er.” Emma gaf hem een zoen en George pakte haar stevig vast bij de schouders. Hij trok haar dichter tegen zich aan en zuchtte. “We moeten gaan, maar wat zou ik graag hier blijven.” Emma moest nu hardop lachen “Ik hou van je”, zei ze, “als we terug zijn moet ik je iets belangrijks vertellen.” George keek haar vragend aan. “Wat is er nou belangrijker dan dat we van elkaar houden?”
Het echtpaar is nu al een jaar getrouwd, maar de verliefdheid is er nog lang niet vanaf. Die is eigenlijk alleen maar toegenomen. En als Emma haar man het geheim dat ze met zich meedraagt had verklapt, waren zijn gevoelens voor haar direct verdubbeld. Nu was echter niet het moment daar om hem te verrassen met het laatste nieuwtje.
Iedereen praatte opgewonden met elkaar en Augusta Elton had zoals altijd het hoogste woord. Zo wist ze dat de bakker zijn vrouw bedroog. Dat de coupeuse veels te veel geld vroeg voor haar creaties en dat deze niet aan de laatste modetrend voldeden. Dat haar Elton waarschijnlijk de enige erfgenaam zou zijn van een rijke tante die dol op hem was, net als zij. Ach, niemand luisterde echt aandachtig naar haar. Want de leuke activiteit die zou plaatsvinden hield hun veel meer bezig.
Inmiddels waren ze allemaal in de bootjes gestapt en gingen ze van wal. De parasolletjes werden uitgeklapt. Mrs Weston haalde haar borduurwerkje te voorschijn en Emma keek met veel genoegen naar haar man die hun bootje voort roeide. Hij had zijn mouwen opgestroopt en ze keek naar zijn sterke armen, zich bedenkend dat die het fijnste voelen rond haar middel. Klaar met dagdromen vroeg Emma of haar gasten zin hadden in een bootrace. “Laten we zien wie er het eerste aan de overkant is?!” Zo gezegd zo gedaan, Harriet telde af: “Drie twee één en GO.” Daar gingen ze, John en Isabella waren meteen aan kop. Mrs Elton was fanatiek en riep dat haar man sneller moest roeien om ze in te halen. Maar Mr Elton is een dominee, geen sportman. Als je wilt dat iets goed gebeurt, kun je dat het beste zelf doen. Dus pakte Augusta de roeispanen vast en duwde haar Caro Sposo aan de kant.
George zwom terug naar de boot waar Emma de held weer aan boord liet komen. De zon droogde gelukkig snel de natte kleding en de sandwiches werden met smaak genuttigd. Niet alleen door de gasten, want toen Mr Weston met een broodje in zijn hand een zwaaiende beweging maakte, pakte een brutale meeuw zijn kans en de sandwich vast. Hij vloog zo weg met een halve boterham in zijn snavel. Mr Weston kon er gelukkig hartelijk om lachen. Het was een heerlijke zonnige dag, waar niemand graag het einde van wilde zien. Behalve Emma dan misschien, zij had haar man nog steeds iets mede te delen.
Het gezelschap zette even later weer voet aan wal. Na nog even nagepraat te hebben onder het genot van een kop thee, namen ze in de tuin afscheid van elkaar. Toen alle gasten uitgezwaaid waren zei George tegen zijn vrouw “Je weet dat je me alles kunt vertellen?” Sommige dingen hoef je echter niet eens uit te spreken, die laat je gewoon zien. Emma plaatste zijn hand op haar buik en toen ze elkaar in de ogen keken vroeg hij, “Weet je het zeker mijn engel?” Ja knikte ze. “Binnenkort zal er een nieuwe Knightley zijn.”
(c) Sylvia Bonsema
Wat een sfeervol verhaal en zó vlot geschreven!
Je blijft geboeid lezen tot aan het laatste woord!
Je “ziet” de natuur en proeft de onderlinge sfeer in het gezelschap.
Deze Sylvia heeft heel goed details weergegeven; dat maakt het verhaal zó goed leesbaar!
Ze heeft goed de spanning opgebouwd en verdeeld over het verhaal!
Voor mij is zijn de winnares!
Janny Hoeve