Schrijfwedstrijd: Een nieuwe lente voor Highbury

Deze inzending voor onze Emma-schrijfwedstrijd is geschreven door Patricia van Houwaert.

Hij rilde van vermoeidheid en onderkoeling terwijl hij het domein Hartfield opreed; het had een blijde thuiskomst moeten zijn, maar de somberheid van de dood hing over het statige huis en zijn landerijen.
George Knightley schrok hoe fragiel hij zijn Emma terugvond. Door het raam kon hij haar zien zitten, in wat nog niet zo lang geleden haar vaders zetel was. In haar bevende handen het overlijdensbericht zoals de familie, vrienden, het dorp dit zouden ontvangen. Weinig woorden kon ze slechts op papier krijgen. Gewoon de mededeling dat Henry Woodhouse niet langer onder de levenden was, tot grenzenloos verdriet van zijn beide dochters, schoonzonen en zijn zes kleinkinderen.

John, zijn jongere broer en Isabella, Emma’s zus, hadden een groot gezin met vijf opgroeiende kinderen; en sinds kort was de familie uitgebreid. Emma had 2 maand geleden het leven gegeven aan een prachtige zoon. George Jr. was de bezegeling van hun liefde en hun grote trots. Ze hadden een wervelend feest op touw gezet, temeer daar Harriet Smith slechts enkele weken later was bevallen van een meisje en ze dit absoluut samen wensten te vieren! Mr. Elton was speciaal van Bath overgekomen om beide kinderen op dezelfde dag te dopen en iedereen was er bij geweest om hun geluk te vieren! Dhr. en mevr. Martin hadden voor hun dochtertje de naam Emily gekozen, liefdevol verwijzend naar Emma.

Mr. Woodhouse was verkouden geworden, in de daaropvolgende periode.
Was het door de weersomstandigheden? Ja, natuurlijk!
Hoewel het voorjaar zich wel aankondigde waren de dagen nog lang niet mild genoeg om onbeschermd de deur uit te gaan. Hij was echter zo vervuld van zijn jongste kleinzoon, dat hij de geboorte aan iedereen in het dorp persoonlijk wilde aankondigen. Hij gaf persoonlijk de nodige uitleg over hoe bijzonder de baby was, en hoeveel haar er op dat kleine hoofdje al prijkte. En zijn krulletjes had hij van zijn grootvader, en ook de grote uitdagende ogen, en de fijne handjes en de lange teentjes … En iedereen aanhoorde gretig zijn verhaal en deelde in zijn vreugde.

Zelfs Juffrouw Bates, anders zo rad van tong, werd er stil bij. Ze was nog altijd onder de indruk van het huwelijk van Emma Woodhouse en George Knightley. Hoe vreemd kon het in het leven toch lopen? Emma, die de liefde had gevonden bij haar oude huisvriend. Het grote leeftijdsverschil had hen niet tegen gehouden om elkaar te vinden. En nu deelden ze samen een echt gezin. Stiekem had ze een traantje weggepinkt terwijl ze hem de beste wensen over maakte. Oh, ze vond het zo bijzonder, zo geweldig voor hen allemaal! Zelf was ze de laatste tijd zeer eenzaam.
Mama was kort na het huwelijk van Emma en George overleden. En haar nichtje Jane, inmiddels mevrouw Frank Churchill, woonde met haar man in Londen. Gelukkig kon ze regelmatig terecht bij Mevr. Cole en Mevr. Goddard voor een babbeltje en thee, maar de avonden moest ze alleen doorkomen en die konden soms zo lang duren.

“Emma.” Hij moest het nog een keer herhalen. En weer schrok hij, toen ze opkeek naar hem, met zoveel verdriet in haar ogen, en tegelijk zoveel liefde.
“Je bent terug!” Ze sprong meteen op uit de zetel en liet zich door hem omhelzen: “Ik heb je zo gemist!”
“Ik heb jou ook gemist, mijn liefste Emma.” Zijn stem brak, en zijn hart. “Ik ben zo snel mogelijk teruggekomen uit Londen. Als ik had geweten …”

Ze onderbrak hem zachtjes. “Dat kon je toch niet voorzien … Je bent onmiddellijk afgereisd toen ik je het nieuws liet weten, en daar ben ik je zo dankbaar voor! En ik sta er ook niet echt alleen voor: mevr. Weston is een grote hulp en troost. Zij is bij ons ingetrokken voor eventjes, om te helpen met kleine George. Dat vind je toch goed?”
Goed? Hij vond het geweldig: na al die jaren, was mevr. Weston nog altijd zo bekommerd om Emma! Piekeren had geen zin. Hij was nu terug bij zijn gezin, en hij zou hen al zijn toewijding geven!

De dagen raasden voorbij.
Mr. Elton stond er op dat hij uit Bath zou terugkeren om de begrafenisplechtigheid te verzorgen. Jane en Frank Churchill keerden uit Londen terug en Harriet en Robert Martin brachten regelmatig een bezoekje, om Emma te steunen. Maar rouwen deed iedereen. Mr. Woodhouse was een alom gerespecteerd en geliefd man. Al die genegenheid ontroerde Emma en George.

Juffrouw Bates was in de wolken dat haar geliefde nichtje kwam logeren. Frank was uiterst charmant. Toch maakte tante zich naarmate de dagen verstreken, ietwat ongerust. Ze kon het niet goed plaatsen maar ze vond haar nichtje nogal stil, Jane liep er ook best bleekjes bij. Zou ze ziek zijn? Of zich zorgen maken? Of … ongelukkig zijn? Nee, ze kon het Jane onmogelijk vragen, dat zou zo onbeschaamd zijn, zelfs bemoeizuchtig. Dus piekerde tante verder. Van Jane, noch Frank kwam enige verklaring, waarom haar eten vaak onaangeroerd bleef, of Jane soms plots verdween …

De dag van de begrafenis verliep plechtig en droef, maar de zon scheen fel in de hoogte. De kleurige bloemen op de koets glinsterden onder het warme licht. Het leek of de hemel glimlachte. Emma zou haar vaders laatste woorden nooit vergeten : “…Leef en geniet …ik zal altijd bij jullie zijn.”

“Jane en ik, wij verwachten een kindje.”
Jufrouw Bates nipte net van haar thee, toen Frank met deze mededeling kwam. Ze kon nog net slikken en haar kopje neerzetten. In de blik die ze Jane en haar man toewierp lag alles: verwarring, geluk en opwinding. Dus dát was het! Gedurende een volle minuut wist ze niet waarheen met haar vreugde. Dan trok ze beide jonge mensen in haar armen!
“En we willen nog iets zeggen, tante”, vervolgde Jane lachend, “Frank heeft in Londen Donwell Abbey van Mr. Knightley gekocht. We willen zo snel mogelijk onze intrek daar nemen en hopen dat U bij ons komt wonen, U zult nooit meer eenzaam zijn!”

(c) Patricia van Houwaert