Lieve J,

Heimwee. Heb jij er weleens last van gehad? Tijdens al die lange logeerpartijen van jullie misschien? Of toen je klein was en samen met Cassandra naar die meisjesschool werd gestuurd? Miste je je ouders en je vertrouwde omgeving, en was het gemis zo erg dat je er bijna ziek van werd? Of is het iets wat jij niet kent? Wellicht omdat je al jong van je moeder gescheiden werd toen ze je onderbracht bij een min?

Ik heb een aantal keer in mijn leven flink last gehad van heimwee. Als kind, maar ook als volwassene. Het vreemde was dat ik altijd vrijwillig aan een reisavontuur begon, met veel enthousiasme ook. Maar dat ik, wanneer ik mezelf geconfronteerd zag met de vreemde situatie, opeens vreselijk verlangde naar huis en alles wat vertrouwd was. Het zijn kanten van mezelf die regelmatig met elkaar botsen: de hang naar avontuur en het verlangen naar eentonigheid en bekende plekken.

Waarom ik hierover begin? Deze week stond in het teken van heimwee en missen. Beide dochters waren namelijk de hort op. De jongste ging een week met mijn moeder naar een vakantiepark met zwembad (vooral dat laatste was zeer aantrekkelijk) en de oudste ging een paar dagen op kamp met school.

Onze grote dochter, die al maanden had uitgekeken naar het kamp, had heimwee. Dat had ik niet zien aankomen.

Van tevoren hield ik er rekening mee dat ik de jongste misschien halverwege de week zou moeten ophalen, omdat een week toch te lang zou zijn. Maar niets was minder waar. Ze vermaakte zich uitstekend en het kwam erop neer dat wij haar meer misten dan zij ons. Geheel tegen verwachting in, kwam er na de eerste nacht van het kamp een telefoontje: onze grote dochter, die al maanden had uitgekeken naar het kamp, had heimwee. Dat had ik niet zien aankomen.

Onderweg naar de camping, waar ik haar zou ophalen, dacht ik aan mijn eigen heimwee-ervaringen en hoe ik haar nou het beste zou kunnen helpen. Toen we samen thuis waren, was de opluchting die zich van haar meester maakte zo herkenbaar, dat ik haar gewoon lekker verwend heb. Volgend jaar is er weer een kamp. Dan zien we wel weer.

Liefs,
A


Anke Werker en Rick de Haas


‘Follies and nonsense, whims and inconsistencies do divert me, I own, and I laugh at them whenever I can.’
Met dit citaat van Jane Austen (1775-1817) als motto schrijft Anke Werker (1972) brieven aan deze schrijfster. Een reactie verwacht ze niet. Wel hoopt ze antwoord te vinden op de vraag hoe anders de wereld van nu is in vergelijking met twee eeuwen geleden. En, is die wereld wel zo anders? Illustrator Rick de Haas voorziet de brieven van commentaar in beeld.