Mrs. Murdock! Leuk om je weer hier te zien en nog leuker om je eerste indrukken van NA te horen. Ik vind het altijd heerlijk om over de boeken te discuseren, maar de verhalen zitten zo lang in mijn eigen hoofd dat ik vergeten ben hoe het was om ze voor de allereerste keer te lezen. Het is net als Utrecht waar ik 23 jaar woon. Ik ken de stad door en door - hou er ook ontzettend veel van - en (juist daardoor) vind het altijd geweldig om de opmerkingen te horen van mensen die het voor het allereerste keer bezoeken. Ik zie het daardoor altijd even door iets ander, en minder 'bekende' ogen. Ja, het is een boek over boeken, en ook over het gevaar van dingen klakkeloos 'at face value' te nemen, zij het hoe een Abbey hoort daaruit te zien, of wat het vriend-zijn hoort in te houden. Catherine heeft dat opgezogen door wat ze leest, en moet heel wat teleurstellingen en persoonlijk pijn ervaren voordat ze achterkomt dat haar eigen hart en geweten ook iets daarover te zeggen hebben (dat vriend-zijn, in ieder geval

. NA was het allereerst Austen boek dat ik las en, hoewel de meeste mensen zouden zeggen dat het een van de 'mindere' is, was ik verkocht al bij de tweede bladzijde. Dat heerlijk inleiding over hoe ze helemaal niets heldin-achtigs had: geen dood moeder, geen vader die haar opsluitte, geen mysterieuze jongen mannen in de omgeving - ze was niet eens beeldschoon en deed liever jongensspelletjes dan lieve meisjesdingen. Maar desondanks, ze was voortbestemd om een heroïne te zijn, en dat zou ze worden! Geweldig! En, als je daarover nadenkt, door wat ze allemaal meemaakt en hoe ze daarop reageert,
wordt ze ook een heroine! Ze leert haar fantasie te bedwingen en onverwachte dingen zo dapper mogelijk tegemoet te gaan. Zo helemaal alleen uit het het huis getrapt te worden door iemand bij wie je op bezoek bent - vooral een meisje van dat leeftijd - dat was echt HEEL erg wat General Tilney haar heeft aangedaan, hoor! Een schandalig afbreuk aan heel veel van de belangrijkste waarden en normen van die tijd, en het plaatste haar in een positie die toen echt gevaarlijk kon zijn. Maar onze Catherine heeft het wel doorstaan, hoewel Austen ons niet verteld of ze inderdaad, (zoals haar moeder vreesde) iets in haar vergetelheid achter had gelaten in een van de 'pockets' van de postkoets

. Grappig, trouwens - ik heb zo'n 'pocket' eindelijk zelf kunnen zien bij de kastelentocht in Doorn, want we reden in precies zo'n postkoets!
---
- Sent from my iPhone using Tapatalk