Waarom shamefacedly toegeven dat je jezelf af en toe in Catherine herkent?
Waarschijnlijk herken je jezelf in haar naïviteit?
Kijk, Catherine is beschermd opgevoed, in Bath en Northanger Abbey gaat er ineens een wereld voor haar open.
Ze leert kanten van mensen kennen die ze in haar eigen kleine wereldje nooit is tegen gekomen. Zoals ze in die 2007 verfilming zegt (ik weet even niet of dat ook in het boek zo is) dat ze denkt dat het er bij haar thuis niet zo aan toe gaat, dat hoopt ze.
Ik herken mezelf ook wel in Catherine, wat betreft haar naïviteit. Zo was ik ook. Ik dacht eerder dat mijn familie 1 grote voorbeeld familie was, dat er nooit iets naars gebeurde, tot er ineens van alles boven kwam, dingen waar ik niet eens van zou durven dromen. Waarschijnlijk was Catherine een heel ander persoon geweest wanneer ze niet zo beschermd was opgevoed, wanneer ze bijv. vanaf kinds af aan al mensen was tegengekomen als de Thorpes.
Zo is het met iedereen. Daarnaast kan ik mezelf ook wel herkennen in dat ze zich laat leiden door haar fantasie. Ik ben een dromer, een denker, en heb daar ook wel een handje van.
