EMMA.

[by a lady]

Voor de discussie over dit boek helemaal doodbloed zonder een conclusie aan het eind te hebben kunnen trekken.
Laat je mening horen over het boek!

[Em'ly]

Leuk boek, maar (sorry dat ik het moet zeggen) het is haast door een andere schrijfster geschreven. Natuurlijk lees je door de regels JA, maar het is gewoon anders.

Super is mijn conclusie

[Sebazzel]

Leuk boek, maar (sorry dat ik het moet zeggen) het is haast door een andere schrijfster geschreven. Natuurlijk lees je door de regels JA, maar het is gewoon anders.

Super is mijn conclusie

Vind je? Hoezo dat, dan? Het is wel haar eerste échte afgemaakte roman, meen ik me te herinneren, maar waarom vind je het dan zo "anders"? Het volgt een paar bekende Jane Austen thema's (appearances often deceive, betrayal in love, het vinden van een echtgenoot, sociale kritiek, &c.), het is satirisch (al ligt dat er bij dit boek nogal dik bovenop - het is minder subtiel dan bijvoorbeeld Persuasion). Je kan S&S zien als een vertegenwoordiging van de Age of Reason & Het Romanticisme, en het is - naar mijn mening - deels daarop geïnspireerd, en een reactie op haar tijd, en dit geldt ook voor Northanger Abbey (which parodies the 'romantic' Gothic novels of that time)..

Ik vond het zelf een erg geestig boek, en vond vooral Henry Tilney een fijn personage (en zal shamefacedly toegeven dat ik mezelf soms in Catherine herken).. Wat me vooral bij zal blijven is één citaat: "Beware how you give your heart", zoals James dat zei tegen Cathy in his letter.

[Lady Thornball]

Waarom shamefacedly toegeven dat je jezelf af en toe in Catherine herkent?
Waarschijnlijk herken je jezelf in haar naïviteit?
Kijk, Catherine is beschermd opgevoed, in Bath en Northanger Abbey gaat er ineens een wereld voor haar open.
Ze leert kanten van mensen kennen die ze in haar eigen kleine wereldje nooit is tegen gekomen. Zoals ze in die 2007 verfilming zegt (ik weet even niet of dat ook in het boek zo is) dat ze denkt dat het er bij haar thuis niet zo aan toe gaat, dat hoopt ze.
Ik herken mezelf ook wel in Catherine, wat betreft haar naïviteit. Zo was ik ook. Ik dacht eerder dat mijn familie 1 grote voorbeeld familie was, dat er nooit iets naars gebeurde, tot er ineens van alles boven kwam, dingen waar ik niet eens van zou durven dromen. Waarschijnlijk was Catherine een heel ander persoon geweest wanneer ze niet zo beschermd was opgevoed, wanneer ze bijv. vanaf kinds af aan al mensen was tegengekomen als de Thorpes.
Zo is het met iedereen. Daarnaast kan ik mezelf ook wel herkennen in dat ze zich laat leiden door haar fantasie. Ik ben een dromer, een denker, en heb daar ook wel een handje van.

[Sebazzel]

Ik laat me in sommige gevallen ook teveel leiden door mijn fantasie, en attribute things to people die niet gebaseerd zijn op de werkelijkheid, maar op mijn gedachtes..

[Diewertje]

Na veel pijn en moeite - wat overigens helemaal niets met het boek zelf te maken heeft - heb ik hem uit.
Ik vind Northanger Abbey een heerlijk luchtig en bondig verhaal dat ik normaal in 1 a 2 dagen uitlees. Met als grote pluspunt mijn favoriete Jane Austen hero, Tilney! Ik kan mezelf niet in Catherine herkennen, maar ik vind haar wel sympathiek en kan me ook wel in haar inleven. Ook de satire naar de gothic novel vind ik erg vermakelijk.
En natuurlijk de gebruikelijke Jane Austen ingrediënten, zoals Bas hieronder al opnoemde, en natuuuurlijk haar geweldige schrijfstijl. Volgens mij heb ik het halve boek hier in de quotes opgeschreven; er zitten weer een aantal briljante opmerkingen tussen. Ook het feit dat deze meer filosofisch van aard zijn, waarin je naar mijn mening Jane Austen als jonge beginnende schrijfster kan ontdekken vind ik erg mooi.

[Miss Mary]

Ik heb het boek nog steeds niet uit, maar ik heb gewoon zooo weinig tijd momenteel en ben ook erg oververmoeid door alle drukte en dingen die ik heb... Dus gaan jullie maar gewoon door met alles, ik haal het allemaal wel weer in.
Wat ik ervan gelezen heb wil ik het volgende over kwijt: Geweldig geschreven, met heel veel humor en geweldig leuke quotes. Ik geniet echt heel erg van dit boek tot nu toe. Het is vlotter en makkelijker geschreven dan Persuasion, vind ik. Ik kom er dus ook makkelijker doorheen. Maar, daartegenover gesteld vind ik Persuasion tot nu toe een mooier boek dan Northanger Abbey; misschien omdat het een wat volwassener en serieuzer verhaal is, dat zou zomaar eens kunnen.
Maar ik vind NA een erg leuk boek en ik zit vaak echt heel hard te lachen om te geweldige uitspraken. En ja, ik ben helemaal fan geworden van Henry Tilney! Ik denk dat dat ook echt de man is van alle JA characters die het beste bij mij zou passen.

[Karenlee]

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar in "A Truth Universally Acknowledged: 33 Great Writers On Why We Read Jane Austen", is een essay van Susannah Carson die stelt dat Catherine en Henry eigenlijk niet 'ideally compatible" zijn, en vraagt zich af hoe gelukkig zo'n huwelijk uitendelijk kon zijn: "Catherine is affectionate, unaffected, and attracted to Henry, which is a good start. Unfortunately, however, she is also ignorant and gullible, and therefore unable to appreciate Henry's main character trait - his wit - and so it is doubtful that she will ever be able to appreciate him for who he truly is.., How long can the marriage of innocence and irony last? We might cynically predict that Henry would eventually feel frustrated at not being fully understood and appreciated, and that would only increase his acerbic bent. His ironic remarks have already been purchased at Catherin'e expense, and it is possible that she would become a main source of fun. She would not understand this, but she would feel it, and..be filled with sadness and resentment that would never lead to any deeper insights into herself or her husband since she is, as Asuten tells us, not very bright. We are left with the lingering suspicion that their marriage might be a mistake - not quite as great, but of the same variety of mistake as that made by Mr. And Mrs. Bennet in their youth."

Talk about food for thought...

[Sebazzel]

Zo wil ik er liever niet over nadenken.. Misschien wordt Catherine, na wat opleiding, en levenservaring, wat minder naïef en "gullible" - or so one would hope, anyway.. Ik zie Austen-koppels graag als gelukkig (al heb ik niet echt dat idee bij Colonel Brandon en Marianne Dashwood), en ik vind Henry Tilney en Catherine Morland juist.. juist.. God, Karen, I'm at loss for words. Misschien heeft die schrijfster wel gelijk maar toch wil ik het liever niet geloven!

Ik had er nog nooit zo over nagedacht - en de omniscient narrator zei wel, 'To begin perfect happiness at the respective ages of 26 and 18 is to do pretty well", dus ik hoop dat dit geldt voor hun hele toekomst samen.. Ik vond hun liefdesverhaal altijd juist zo mooi!

[Diewertje]

Nou, Karenlee, ik denk dat je (of beter gezegd Susannah Carson) daar een goed punt hebt.
Want hoe goed kennen Henry en Catherine elkaar nou eigenlijk? Ze zijn verliefd op elkaar, maar in die tijd had je helemaal de kans niet om te zien hoe dat zich verder ontwikkeld omdat je volgens de sociale normen niet in elkaars gezelschap mag zijn zonder verloofd of getrouwd te zijn.